Chronische prostatitis: symptomen, oorzaken, methoden voor diagnose en behandeling, prognose

Chronische prostatitis is een ernstig probleem. Zelfs de moderne urologie is niet in staat om veel vragen over deze pathologie te beantwoorden. Experts zijn van mening dat chronische prostatitis een ziekte is die het gevolg is van een hele reeks gezondheidsproblemen, waaronder weefselbeschadiging, evenals disfuncties van niet alleen de urinewegen en de prostaatklier, maar ook van andere organen.

Pathologie wordt voornamelijk gediagnosticeerd bij mannen in de vruchtbare leeftijd. Bij oudere mannen gaat chronische prostatitis vaak gepaard met goedaardige neoplasmata van de prostaat.

Ziekte classificatie

De classificatie van prostatitis is in 1995 ontwikkeld door wetenschappers van de Amerikaanse National Institutes of Health:

• 1 soort- acute bacteriële prostatitis. Het wordt gediagnosticeerd in 5% van de gevallen van ontsteking van de prostaatklier.
• typ 2- bacteriële chronische prostatitis.
• 3 soorten:- chronische bacteriële prostatitis. Deze pathologie heeft een andere naam - chronisch bekkenpijnsyndroom.
• 3A-type- een inflammatoire vorm van chronische prostatitis. Het wordt gediagnosticeerd in 60% van de gevallen van chronische prostatitis.
• 3B-type- niet-inflammatoire vorm van chronische prostatitis. Gediagnosticeerd in 30% van de gevallen.
• 4 typen:- asymptomatische prostatitis.

Er is ook een classificatie van chronische prostatitis, opgesteld in 1990.

Symptomen van chronische prostatitis

Een gevoel van ongemak en pijn in het bekkengebied dat langer dan 3 maanden aanhoudt, zijn de belangrijkste symptomen van chronische prostatitis.

Bovendien worden urinewegaandoeningen en erectiestoornissen waargenomen:

• pijn komt voor in het perineum, kan uitstralen naar de anus, lies, binnenkant van de dij, heiligbeen, onderrug en scrotum. Pijn aan de ene kant, die zich uitstrekt tot in de zaadbal, is vaak geen symptoom van chronische prostatitis;
• erectie treedt niet op, ondanks de aanwezigheid van adequate omstandigheden, maar volledige impotentie wordt niet waargenomen;
• in de vroege stadia van de ontwikkeling van de ziekte wordt voortijdige ejaculatie waargenomen;
• frequent urineren, urine-incontinentie, pijn en branderig gevoel tijdens het legen van de blaas.

Het klinische beeld kan verschillen afhankelijk van het type chronische prostatitis.

besmettelijke vorm:

• frequent urineren 's nachts;
• pijn in de dijen, perineum, eikel en rectum, verergerd door beweging;
• pijnlijk urineren;
• zwakke urinestraal.

Specifiek besmettelijk:

• slijmafscheiding uit de urethra;
• bovenstaande symptomen.

Niet-infectieuze prostatitis:

• acute pijn in het perineum;
• pijn in de dijen en het hoofd van de penis;
• de pijn intensiveert bij de gedwongen onderbreking van geslachtsgemeenschap of een langdurige afwezigheid van intiem leven.

Belangrijk!De ziekte verloopt in golven. Symptomen kunnen verzwakken of verergeren, maar hun aanwezigheid duidt duidelijk op de aanwezigheid van een ontstekingsproces.

Symptomen kunnen variëren afhankelijk van het ontwikkelingsstadium van de pathologie.

De volgende ontwikkelingsstadia van pathologie worden onderscheiden:

• Exudatief.De patiënt ervaart pijn in het schaambeen, de lies en het scrotum. Er is frequent urineren en een gevoel van ongemak na geslachtsgemeenschap. Een erectie kan pijn doen.
• Alternatief.De pijn wordt intenser, is gelokaliseerd in de lies, schaamstreek en geeft af aan het heiligbeen. Het plassen gaat sneller, maar verloopt zonder problemen. Erectie lijdt niet.
• Proliferatief.Tijdens een exacerbatie wordt urineren frequenter. De urinestraal wordt zwak.
• Cicatriciaal.Prostaatweefselsclerose treedt op. Er is een gevoel van zwaarte in het heiligbeen en de schaamstreek. Verhoogd plassen. De erectie wordt zwak. Ejaculatie kan volledig afwezig zijn.

Symptomen kunnen variëren afhankelijk van het verloop van de ziekte, maar zullen hoe dan ook geleidelijk toenemen.

Oorzaken van chronische prostatitis

Er zijn veel factoren die leiden tot chronische prostatitis. De ziekte treedt op onder invloed van infectieuze agentia. De patiënt heeft hormonale, neurovegetatieve, immunologische en hemodynamische stoornissen. Biochemische factoren, terugvloeiing van urine in de prostaatkwabben en verminderde werking van groeifactoren, die verantwoordelijk zijn voor de proliferatie van levende cellen, beïnvloeden.

Redenen die de vorming van pathologie beïnvloeden:

• infecties van het urogenitale systeem;
• hypodynamie;
• onregelmatig seksleven;
• continue katheterisatie van de blaas;
• regelmatige onderkoeling.

Ontwikkelingziekten van bacteriële aardbevordert intraprostatische urinereflux.

Chronische abacteriële prostatitisontwikkelt zich tegen de achtergrond van neurogene aandoeningen van de bekkenbodemspieren, evenals elementen die verantwoordelijk zijn voor het functioneren van de blaaswand, prostaat en urethra.

Vormingmyofasciale triggerpoints, die zich in de buurt van de organen van het urogenitale systeem en de prostaatklier bevinden, kunnen het bekkenpijnsyndroom veroorzaken. Punten die het gevolg zijn van bepaalde ziekten, chirurgische ingrepen en verwondingen kunnen pijn veroorzaken in de schaamstreek, het perineum en aangrenzende gebieden.

Diagnose van pathologie

De aanwezigheid van een complex van symptomen maakt het mogelijk om chronische prostatitis zonder veel moeite te diagnosticeren. In sommige gevallen kan de pathologie echter asymptomatisch zijn. In dit geval zijn naast het standaard onderzoek en de bevraging van de patiënt aanvullende onderzoeksmethoden nodig.Een neurologisch onderzoek en studie van de immunologische status van de patiënt is verplicht..

Belangrijk!Met speciale vragenlijsten en vragenlijsten kunt u de subjectieve gevoelens van de patiënt nauwkeuriger bepalen en een volledig beeld krijgen van de gezondheidstoestand, pijnintensiteit, ejaculatie-, erectie- en plasstoornissen.

Laboratoriumdiagnostiek

Laboratoriumdiagnostiek maakt het mogelijk onderscheid te maken tussen een bacteriële en abacteriële vorm van pathologie, het type ziekteverwekker te bepalen en de meest nauwkeurige diagnose te stellen.Chronische ontsteking van de prostaat wordt bevestigd wanneer het vierde monster van urine of prostaatsecretie meer dan 10 leukocyten in de PZ of bacteriële associaties bevat.Wanneer het aantal leukocyten is verhoogd, maar de bacteriën niet zijn uitgezaaid, wordt het materiaal onderzocht op de detectie van chlamydia of andere soa-pathogenen.

• De afscheiding uit de urethra wordt naar het laboratorium gestuurd om de virale, schimmel- en bacteriële flora, leukocyten en slijm daarin te detecteren.
• Het schrapen van de urethra wordt onderzocht met PCR. Hiermee kunt u pathologische agentia identificeren die seksueel overdraagbaar zijn.
• Voer een microscopisch onderzoek uit van de prostaatsecretie om het aantal macrofagen, leukocyten, amyloïde en Trousseau-Lallemand-lichamen te tellen. Een immunologisch onderzoek en een bacteriologisch onderzoek worden voorgeschreven. Bepaal het niveau van niet-specifieke antilichamen.
• Bloedafname wordt tien dagen na een digitaal rectaal onderzoek uitgevoerd om de PSA-concentratie daarin te bepalen. Bij een snelheid van meer dan 4, 0 ng / ml ondergaat de patiënt een prostaatbiopsie om oncologie uit te sluiten.

De diagnose wordt onthuld op basis van resultaten van onderzoeken.

Instrumentele diagnostiek

Om het stadium en de vorm van de ziekte te verduidelijken, zal transrectale echografie van de klier helpen. Met echografie kunt u andere diagnoses uitsluiten, de effectiviteit van de behandeling controleren en de grootte van de prostaat, de echostructuur, homogeniteit en dichtheid van de zaadblaasjes bepalen. Urodynamische studies en myografie van de bekkenbodemspieren zullen het mogelijk maken om infravesicale obstructie en neurogene aandoeningen die vaak gepaard gaan met pathologie aan het licht te brengen.

Tomografie en MRI worden gebruikt om een differentiële diagnose te stellen, met name bij prostaatkanker. Deze methoden zullen schendingen in de bekkenorganen en de wervelkolom aan het licht brengen.

Differentiële diagnose

Differentiële diagnose is belangrijk, omdat het risico bestaat dat de patiënt een ernstiger ziekte heeft.

Differentiële diagnose wordt gesteld bij dergelijke ziekten:

• pseudodyssinergie, functionele stoornis van het detrusor-sfinctersysteem, blaasdisfunctie van neurogene oorsprong, complex regionaal pijnsyndroom;
• vernauwing van de blaas, hypertrofische veranderingen in de blaashals, prostaatadenoom;
• osteitis van het schaamgewricht, cystitis;
• pathologie van het rectum.

Als er symptomen optreden, moet de prostaat worden onderzocht door een uroloog of androloog. Krijg een echografie. Indien nodig wordt een biopsie van de prostaatklier voorgeschreven.

Pathologische behandelmethoden

Chronische prostatitis wordt behandeld door een uroloog of androloog. De therapie wordt op een complexe manier uitgevoerd. Correctie is afhankelijk van de levensstijl van de patiënt, de kenmerken van het denken en zijn gewoonten. Het is belangrijk om meer te bewegen, alcoholgebruik te minimaliseren, van nicotineverslaving af te komen, goed te eten en je seksleven te normaliseren. Het zal echter niet werken zonder een cursus basistherapie. Het innemen van medicijnen is de belangrijkste voorwaarde voor een volledig herstel.

Indicaties voor ziekenhuisopname

Meestal wordt de behandeling poliklinisch uitgevoerd. Maar in gevallen waarin de ziekte niet kan worden gecorrigeerd en de neiging heeft om terug te vallen, wordt de patiënt doorverwezen naar een ziekenhuis waar de behandeling effectiever is.

Medische behandelmethode

Deze methode is gericht op het elimineren van de bestaande infectie, het normaliseren van de bloedcirculatie, het verbeteren van de drainage van de prostaatlobben, het corrigeren van de hormonale achtergrond en de immuunstatus. Daarom schrijven artsen antibiotica, vaatverwijders, immunomodulatoren, anticholinergica en ontstekingsremmende medicijnen voor.

Als de pathologie bacterieel van aard is, zijn antibiotica zeker aan te raden. Het middel wordt voorgeschreven op basis van de resultaten van bacteriecultuur van prostaatsecretie.Dit maakt het mogelijk om de ziekteverwekker te isoleren met de daaropvolgende bepaling van de gevoeligheid voor een bepaald medicijn. Met een goed ontworpen schema bereikt de effectiviteit van de behandeling meer dan 90%.

In de abacteriële vorm wordt een korte antibioticakuur voorgeschreven. Het wordt alleen voortgezet als de regeling een positief resultaat geeft. De effectiviteit van therapie is ongeveer 40%

Bij chronische bekkenpijn is de duur van de antibioticakuur niet meer dan een maand. Bij positieve dynamiek wordt de behandeling nog een maand voortgezet. Als er geen effect is, wordt het medicijn vervangen door een ander, die mogelijk effectiever is.

Antibacteriële middelen uit de groep van fluoroquinolonen zijn de belangrijkste geneesmiddelen voor de behandeling van pathologie.Ze hebben een hoge biologische beschikbaarheid, zijn actief tegen de meeste gramnegatieve bacteriën, ureaplasma's en chlamydia, en hopen zich op in de weefsels van de prostaatklier.

Wanneer behandeling met fluoroquinolonen niet effectief is, kunnen penicillines worden voorgeschreven.

Antibacteriële geneesmiddelen worden gebruikt voor preventieve doeleinden.

Na behandeling met antibiotica wordt therapie met het gebruik van a-blokkers voorgeschreven.Deze behandelstrategie is effectief voor patiënten met aanhoudende obstructieve en irriterende symptomen.

Als plasstoornissen en pijn aanhouden, kunnen tricyclische antidepressiva worden voorgeschreven, die een analgetisch effect hebben.

Bij ernstige schendingen van urineren, wordt vóór aanvang van de therapie een urodynamisch onderzoek uitgevoerd en wordt gehandeld op basis van de verkregen resultaten.

Niet-medicamenteuze therapie

Niet-medicamenteuze therapiemethoden maken het mogelijk om de concentratie van antibacteriële geneesmiddelen in de weefsels van de klier te verhogen, maar het wordt niet aanbevolen om de dosis te overschrijden.

Hiervoor worden de volgende methoden gebruikt:

• elektroforese;
• Lasertherapie;
• Fonoforese;
• Magnetron hyperthermie (transrectaal toegepast).

Bij het toepassen van de laatste methode wordt de temperatuur individueel geselecteerd. De temperatuur, ingesteld in het bereik van 39-40 graden, stelt u in staat om de concentratie van het medicijn in het lichaam te verhogen, het immuunsysteem op cellulair niveau te activeren, bacteriën te elimineren, congestie te verlichten. Door het bereik te vergroten tot 40-45 graden kunt u een scleroserend en analgetisch effect bereiken.

Laser en magnetische therapie worden in combinatie gebruikt. Het effect is vergelijkbaar met het effect van de bovenstaande methoden, maar het heeft ook een biostimulerende werking op het orgaan.

Transrectale massage wordt alleen uitgevoerd als er geen contra-indicaties zijn.

chirurgische methode:

Chronische prostatitis vereist over het algemeen geen operatie. De uitzondering zijn complicaties die een bedreiging vormen voor de gezondheid en het leven van de patiënt. Moderne chirurgische behandeling maakt het gebruik van endoscopische chirurgie mogelijk. Het is minimaal invasief. Revalidatie gaat sneller en er wordt minimale schade aan het lichaam toegebracht.

De chirurgische methode wordt voorgeschreven voor:

• sclerose van de prostaat;
• prostaatadenoom;
• sclerose van de zaadknobbel;
• verkalking in de prostaat.

Belangrijk!Chirurgie is gecontra-indiceerd in de acute fase. Chirurgische behandeling wordt voorgeschreven door de chirurg op basis van de resultaten van het onderzoek en het algemene klinische beeld.

Prognose voor chronische prostatitis

Artsen zijn op hun hoede bij het voorspellen van de uitkomst van de ziekte. Het is zeldzaam om volledig herstel te bereiken. Kortom, chronische prostatitis gaat in een stadium van langdurige remissie. Symptomen verdwijnen, urine- en bloedtellingen worden weer normaal. Om ervoor te zorgen dat chronische prostatitis niet actiever wordt en geen complicaties veroorzaakt, is het noodzakelijk om alle aanbevelingen van een specialist op te volgen.